به چشم تو ..

آقای پدر با آن هیولای چمن زنی اش که دندان هایی برنده تر از دندان های کوسه دارد و قیافه اش از دیو داستان های سال های کودکی هم زشت تر و ترسناک تر است، انگشت شست پای چپش را خراش داد. قلب خانه تا چند ثانیه از تپش ایستاد.

همچون آدم های بی پناه جنگ زده، همچون مادرهایی که فرزندشان را از دست داده اند، همچون ثروتمندی که مالش را باد برده و یا سیاستمداری که قدرتش را از چنگش درآورده اند، نشسته ام کف اتاقم و زل زده ام به نمی دانم کجا و با آهنگ غم انگیز فیلمی که آقای پدر دارد می بیند اشک می ریزم و نمی دانم امشب چه مرگم شده است. حتما او هم دلش همین قدر گرفته است.

مامان خانم که شیفت شب است و آقای پدر هم رفته تا بزرگ خاندان تنها نماند. عزیز دل هم که خیلی وقت است رفته سراغ درس و مشقش. من و عزیز دل کوچک تر مانده ایم در خانه ای که از زندان هم بدتر است؛ با دیوارهایی که دارد روی سرم خراب می شود و هوایی که نفسم را تنگ کرده است. هیچ وقت خانه را این شکلی ندیده بودم. بوی جای خالی آدم ها دارد جانم را می گیرد!!

دوستانی که مدت زمان نسبتا طولانی ای(!) می شود که من را می خوانید!

به نظر شما میچکا انسان نچسب و دوست نداشتنی ای(!) می باشد؟!

پست دیشب لحن مودبانه ای نداشت. درد ادب برای آدم نمی گذارد. شما به بزرگواری خودتان ببخشید و ته مه های ذهن تان میچکا را بی ادب نقش نزنید لطفا. با تشکر :).

می دانم از کسی غیر از او نباید بخواهم اما خودش گفته؛ خودش خواسته؛ خودش وعده داده. مشکل من با یک اشاره کوچکش حل می شود اما دوست دارد گره خلقش به دست خلقش باز شود. خودش خواسته که چهل مومن دعا کنند تا مشکل حل شود. وعده داده و وعده اش حق است. می دانم، ایمان دارم اگر چهل نفر برایم دعا کنند حاجتم را خواهم گرفت. می شود چهل تایی برای حاجت دلم دعا کنید؟!

من که آمینم را برای حاجت دل شما بلند می گویم: آمین.

مثلا شاهزاده شهر رویاها باشی. من هم تک دختر پادشاه عادل شهر افسانه ها. شبی به سرت بزند مرا داشته باشی. سوار اسب سپید خال دارت شوی و بکوب خودت را برسانی پشت پنجره اتاقم. سنگ ریزه ای برداری و به سمت شیشه پرتاپ کنی. من ندانم چطور از آن همه ارتفاع بپرم. بترسم. دلداری ام دهی. بخواهی تمام ملحفه های قصر را به هم گره بزنم و طناب درست کنم. خودم را سُر بدهم پشت اسب سپید خال دار زیبایت. تو هم بتاخت مرا با خودت ببری. ببری به جایی که دست هیچ کس به ما نرسد. هیچ کس جز خوش بختی.

+ هیچ خواننده ای بلاگر تنبل و نامتعهد را دوست ندارد. این را می دانم اما نمی دانم چرا نمی توانم بنویسم.

+ کسی سرم هواری بکشد. شاید به خودم آمدم!

+ چرا آرام نمی شوم؟! 

+ چرا کسی نیست دستی به سرم بکشد. بخواهد خیالم جمع باشد. وعده دهد که اتفاقات خوبی در راه است.

+ می دانم روزهای خوبی خواهد آمد. صدای قدم هایش را می شنوم.

لباس جدید به تن وبلاگ جانم کرده ام. نونوار شده است :) . جان گرفته است. مثل خودم که این روزهای کمی بیشتر زندگی می کنم.

+هدر قالب جدیدم کار خودم است. دختری که هیچم شبیه من نیست!